Text Resize

-A A +A

Διάλεξη του καθηγητή και συγγραφέα κ. Niels Vilhelm Kofoed με θέμα: {The Red and the Blue Eros}. Colour Symbols in Hans Christian Andersen’s Fairy-Tale “The little Marmaid”(Γοργόνα) and His First Novel he Improvisator” (Αυτοσχεδιαστής) (1835).

Χαιρετισμός της διευθύντριας του Κέντρου Λαογραφίας Αικατερίνης Πολυμέρου-Καμηλάκη

Κύριε Γενικέ Γραμματέα του Υπουργείου πολιτισμού
Κυρία Διεθύντρια του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης
Dear Dr. Jensen, Assistant Director of the Danish Institute at Athens,
Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι,
Distinguished Professor Kofoed,
           
     Με ιδιαίτερη χαρά δεχθήκαμε την τιμητική πρόταση του Ινστιτούτου της Δανίας στην Αθήνα να συμμετάσχουμε στον εορτασμό του μεγάλου Παραμυθά της Ευρώπης με την σημερινή διάλεξη του γνωστού καθηγητή και συγγραφέα κ. Niels Vilhelm Kofoed με τον εξαιρετικά ενδιαφέροντα τίτλο: {The Red and the Blue Eros}. Colour Symbols in Hans Christian Andersen’s Fairy-Tale “The little Marmaid”(Γοργόνα) and His First Novel he Improvisator” (Αυτοσχεδιαστής) (1835).

     Την αποδοχή συμμερίστηκε το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης, το οποίο διέθεσε τον χώρο και το Κέντρο Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, το οποίο ανέλαβε την οργάνωση της διάλεξης και το μικρό κέρασμα στο τέλος της ομιλίας. Θα ήθελα να πω εδώ ότι το Κέντρο Λαογραφίας έχει στην κατοχή του ένα από τα πλουσιότερα αρχεία παραμυθιών στον κόσμο και ασχολείται σοβαρά με την ταξινόμηση σε ηλεκτρονική βάση δεδομένων και τη μελέτη των ελληνικών παραμυθιών. Ιδιαίτερα, λοιπόν, ευχαριστώ εδω την ειδική παραμυθιολόγο, ερευνήτρια κ. δρα Μαριλένα Παπαχριστοφόρου για την συμβολή της στην οργάνωση της σημερινής διάλεξης στις λεπτομέρειές της καθώς και την ερευνήτρια του Κέντρου κ. δρα Βασιλική  Χρυσανθοπούλου  για τις μεταφράσεις των αναγκαίων κειμένων, καθώς και των ερωτήσεων, που πιθανώς θα διατυπωθούν μετά την ομιλία, στην Αγγλική.
            
     Είναι γνωστό και αυτές τις ημέρες γράφτηκε και ακούστηκε πολύ ότι τα παραμύθια του Αndersen είναι λογοτεχνήματα που απευθύνονται στα παιδιά αλλά και στους ενήλικους γραμμένα μέσα στο κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό πλαίσιο της Ευρώπης της εποχής του(19ος αι.), της οποίας γίνεται κατά κάποιο τρόπο καθρέφτης. Η ένταξή του στους συγγραφείς παιδικών βιβλίων, όπως συνέβη με τον Κάρλ Ντίκενς, (Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία), τον Κάρολ (Η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων ), τον Σουίφτ (Ο Γκιούλιβερ) κ.ά. είναι γνωστό ότι είναι υστερογενής.  Θα έλεγε κανείς ’ότι σαν από κάποια νομοτελιακή ώθηση, παρά τις φιλοδοξίες του να γίνει κάτι άλλο από αυτό που τον προόριζε η ιστορία, τελικά και ο ίδιος είχε αντιληφθεί ότι τα «Παραμύθια για παιδιά», επρόκειτο να είναι «το αθάνατο έργο του», μια επιτυχημένη προσπάθειά του να πάρει με το μέρος του τις μελλοντικές γενιές. Για τα παραμύθια του λοιπόν, με θέματα αρχικά παρμένα από παραδοσιακούς μύθους αλλά μεταπλασμένα και διαφοροποιημένα – κάτι που δεν έκαναν άλλοι που κατέγραψαν παλιά παραμύθια (Grimm), έγινε γνωστός στον κόσμο και κέρδισε την αθανασία του στην ιστορική μνήμη και την αγάπη των παιδιών και των ενηλίκων.      

     Ως συγγραφέας παραμυθιών ο Aντερσεν υπήρξε γνωστός και στην Ελλάδα, όπου μεταφράστηκαν επανειλημμένα παραμύθια του.  Αλλά και ο Aντερσεν γνώριζε την Ελλάδα. Ή καλύτερα γνώριζε μια Ελλάδα, όπως όλοι οι ρομαντικοί συγκαιρινοί του, πατρίδα των αρχαίων Ελλήνων και της κλασικής ομορφιάς, της φιλοσοφίας και του μεγαλείου και γνώρισε κατά την επίσκεψή του (την περιγράφει στο Παζάρι ενός ποιητή) την σύγχρονή του Ελλάδα χωρίς ήρωες και θεούς του Ολύμπου, να αγωνίζεται να βρει τον χαμένο  εαυτό της μετά από τη μακρόχρονη δουλεία.
Παρά την απογοήτευσή του τότε στη χώρα, που γέννησε τον Αίσωπο, τον μεγαλύτερο Παραμυθά όλων των εποχών στον Κόσμο, με ήρωες τα ζώα, που έχουν ξεχωριστή θέση και στο έργο του Aντερσεν, ο Ευρωπαίος Παραμυθάς από το Όντενσε της Δανίας νομίζω πως βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στις καρδιές μικρών και μεγάλων και εξακολουθεί να συγκινεί.